Ik ben onder de indruk van het werk van De Vlaamse psychiater Dirk De Wachter. In mijn ogen maakt hij psychische problemen “menselijk”. Gewoon.

De Wachter is hoogleraar, opleider in de gezinstherapie in binnen- en buitenland en schrijver.  Aan huis heeft hij nog een particuliere praktijk voor iedereen met psychische problemen. Hij geeft regelmatig lezingen. Op YouTube zijn interviews en lezingen van hem te vinden.

De Wachter ziet in onze maatschappij een onwil verdriet onder ogen te zien. Hij pleit ervoor elkaar meer tot steun te zijn en ongeluk niet langer onder te brengen bij de therapeut.

Hieronder volgt een gedeelte uit het interview wat de Volkskrant met hem had.

Van alle borderline-kenmerken hebben we volgens u het meest last van eenzaamheid en leegte.

‘Juist.’

Wat is daarvan de oorzaak?

‘Punt één: de verkruimeling van het sociale weefsel, de verbinding tussen mensen die teloorgaat. Het tweede punt: er is een gebrek aan zin. Wat is de zin van het leven als ik niet succesvol, fantastisch, ongelooflijk ben? Als ik niet meer jong, mooi, Hollywood ben? Dat vragen héél veel mensen zich af.’

Veel mensen in de westerse wereld hebben geen idee wat de zin van het leven is, heeft u net gezegd. Hoe kan het dat u er wel zeker van bent?

‘Ik heb het niet zelf uitgevonden, veel filosofen spreken erover. Levinas zegt: wij zijn in de blik van de ander. Heidegger zegt: dasein ist mit sein. Zij beschrijven op een theoretische, filosofische manier wat ik aanvoel in mijn eigen leven en werk. We verdoven onszelf in de westerse wereld met leukigheid – áls het leven maar leuk is. Maar af en toe zijn er moeilijkheden en dan vragen we ons af: waarom? Er is geen antwoord op het waarom. Er is alleen een samen machteloos zijn, denk ik. Mensen die geworpen zijn in zinloosheid, hebben heel vaak niemand om zich aan vast te haken.’